मी स्वत:ला जाणते अजाणतेपणी कोसत असतो. एखादी गोष्ट मनासारखी झाली नाही की वाईट वाटतं. एक प्रकारची निराशा आणि हरल्याची भावना येते. यातला काही भाग मी स्वत:कडून जरा जास्त अपेक्षा करतो म्हणून असेल का? एखादी गोष्ट मला वाटते तशीच घडावी यासाठी आटापिटा करूनही ती गोष्ट घडायची तशीच घडल्यानंतर काहीतरी राहून गेलं असं वाटून आपल्याकडे कमीपणा घेण्यात कितपत तथ्य आहे याचा विचार मी सध्या करतोय. अहोरात्र करतोय. मी सुद्धा एक माणूस आहे हा विचार मी फार पूर्वी कुठेतरी दूर टाकून दिलाय आणि perfection च्या वाटेवर चालण्याचा दुबळा प्रयत्न चालू केलाय. Perfection? कशात perfection हवंय मला? एखादी संस्था मग ती सामाजिक असो की लग्न संस्था असो, तिच्यात perfection असणं हा झाला आदर्शवाद, पण ते तसं कधीच नसू शकतं हे आताशा मला कळायला लागलंय.
दोन भांडी आपटणारंच पण त्यांना पोचा जात नाही हे पहाणं, जमू शकतं?
एकमेकांची उणी दुणी काढतांना एकमेकांच्या चांगल्या गुणांचही स्मरण ठेवणं, जमू शकतं?
दुसर्‍यातील चुका त्याला चुका वाटणार नाहीत पण सुधारणा तर होईल अशा प्रकारे सांगणं, शक्य असतं?
असतं हे सारं शक्य असतं...पण त्यासाठी योग्य तशी साथसुद्धा मिळावी लागते. संशयाने छिन्न झालेल्या मनाला आपण केलेली कुठलीच गोष्ट कशी पटेल? थोड्क्यात perfection सापेक्ष नसतं. ते एकतर असतं किंवा अजिबात नसतं. अन् हे ठाऊक असूनही पूर्ण पुरुष बनण्यासाठी मी चालविलेला व्यर्थ खटाटोप मला आता बोचू लागलेला आहे. त्यापेक्षा अपूर्णतेतली गोडी भावण्यासाठी काय करावं हे जाणून घेण्याचा प्रयत्न मी करेन.
केदार
No comments:
Post a Comment